Historia wypraw krzyżowych, chociaż dzięki wysiłkom rzetelnych historyków coraz lepiej jest znana, jednak nadal jest w powszechnej świadomości mocno zakłamana. Ze względu na panującą wśród dziennikarzy mediów głównego nurtu jawną czy krypto chrystofobię, wyprawy krzyżowe przedstawia się jako agresję świata chrześcijańskiego na wysoką cywilizację islamu, która spokojnie, nikomu nie czyniąc krzywdy egzystowała we wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. I żaden z oszczerców Bożych Rycerzy nawet nie usiłuje dociekać, jak to się stało, że na olbrzymich obszarach chrześcijańskiego świata nagle pojawił się islam. Nie przyjmują też do wiadomości, że jego ekspansja nie była ani pokojowa, ani nie była prowadzona z poszanowaniem tzw. praw człowieka. W niedzielę minęła 906 rocznica od wydarzenia, które zainicjowało niespotykaną wcześniej eksplozję uczuć w obronie duchowych wartości i świata których fundamentem się stały.
Krucjaty (od łac. crux – krzyż) były wyprawami zbrojnymi organizowanymi od końca XI do końca XIII w. przez zachodnich chrześcijan w celu uwolnienia Świętych Miejsc chrześcijaństwa w Palestynie spod muzułmańskiej okupacji. Po złożeniu uroczystej przysięgi, każdy rycerz otrzymywał z rąk papieża bądź jego legatów, krzyż i był od tego czasu uważany za żołnierza Kościoła...
Wojna średniowieczna przeniknięta była elementami ideologicznymi w wielu swoich wymiarach – od wystroju wyposażenia, poprzez skład osobowy formacji na elementach strategii i taktyki kończąc. Toteż w opisywaniu zagadnień militarnych zagadnienia ideowe stanowią nieodzowny składnik. Wśród wielu światopoglądów związanych z wojną średniowieczną do najważniejszych, tak ze względu na długość trwania jak i zasięg oddziaływania należy etos rycerski. Skalę jego wpływu na działania wojenne obrazuje cytat z Georges Duby: „Pod Crecy, pod Poitiers, pod Azincourt panowie francuscy, kwiat arystokracji swoich czasów, najlepsi przedstawiciele kultury rycerskiej upierali się, z największą dla siebie szkodą, by walczyć według rycerskich prawideł; ślepi książęta kazali przywiązywać się do koni i wieść w wir walki, by tam mogli umrzeć z honorem, jak bohaterowie Lancelota.” [1].
