Tags: Muzyka klasyczna | Tradycja w Kościele | Wiara
Sacrum to sfera wyłączona ze świata, poświęcona wyłącznie Bogu. Zatem sfera sacrum zakłada nieużywanie środków wyrazu charakterystycznych dla użytku zwyczajnego, świeckiego. Znane są w historii muzyki mieszanie sacrum i profanum, stosowane jednak głownie ze względów artystycznych, jak chociażby w efektownej sztuce okresu Ars subtilior, czy w baroku. Jednak tamte próby przynosiły pożytek sztuce, ale liturgii szkodę. Dzisiaj używanie w muzyce religijnej środków wyrazu właściwych dla ogniskowych piosenek, czy musicalu jest o tyle karygodnym mieszaniem sacrum i profanum, że schlebia ono pospolitym gustom i nie tyle dba o piękno liturgii, co raczej o jej „swojskość”. Jeżeli w kościołach można spotkać się z podejściem do mszy festiwalowym, gdzie ksiądz biega z mikrofonem na wzór wodzireja i stara się rozbujać publikę, by razem z nim śpiewała „Jeżeli chcesz mnie naśladować”, bo msza nie przeżyta w sposób „aktywny” jest mszą źle przeżytą, to jest to coś zupełnie nie do pomyślenia zarówno z punktu widzenia sensu misterium męki Chrystusa jak i istoty muzyki sakralnej. Nie taką rolę ma spełniać muzyka w liturgii.
Muzyka sakralna Kościoła Zachodniego od samego początku podkreślała swoje związki z chorałem gregoriańskim. Bowiem jak piszą Ojcowie soborowi w konstytucji o liturgii Sacrosantum Concilium wyrażając powszechne przekonanie Kościoła na temat roli chorału: „Śpiew gregoriański Kościół uznaje za własny śpiew liturgii rzymskiej. Dlatego w czynnościach liturgicznych powinien on zajmować pierwsze miejsce wśród innych równorzędnych rodzajów śpiewu.” Chorał gregoriański uświęcony tradycją i „przemodlony” przez całe pokolenia stał się repertuarem, który przejął cechy samego Kościoła, przejął w pewnym sensie jego naturę, jest tak samo jeden, święty, powszechny i apostolski.
Księga Lamentacji, to, podobnie jak większość ksiąg Starego Testamentu, tekst anonimowego autora, jednak tradycyjnie przypisuje się jej autorstwo prorokowi Jeremiaszowi, stąd popularna nazwa “Lamentacje Jeremiaszowe”. Jeremiasz był bowiem tym prorokiem, który najgłośniej wzywał Izrael do nawrócenia i przepowiadał upadek Jerozolimy, jeśli Izrael się nie nawróci...
Czas ma niezwykłe znaczenie w tradycji chrześcijańskiej, jest on bowiem obrazem wieczności, tak jak człowiek jest obrazem Bożym. Nie należy też zapominać, że choć naznaczony jest przekleństwem przemijania i „tchnieniem śmierci”, to właśnie Bóg napełniając go swoją Obecnością, może go uczynić spełnionym, zmierzającym do wieczności. Liturgia godzin jest tą pieśnią chwały, którą zapoczątkował na ziemi Chrystus, a którą podjął Kościół, by napełniać czas uwielbieniem dla Boga na podobieństwo napełnionej chwałą Bożą wieczności.
